Afgelopen week heeft de duivel er wat hulpjes bijgekregen in de strijd om het klimaat. Het internet lijkt een donker gat van mensen die hun vingers snel op toetsenbordjes verplaatsen en zo hun gal over de wereld verspreiden. Door hun berichten te analyseren kun je een beeld vormen van wie er achter dat computertje zit. Ik stel me een gefrustreerde middelbare man voor met een rood hoofd die eigenlijk niet heel erg tevreden is met zijn leven, maar zeker niet wil horen dat hij niet genoeg zijn best doet voor het klimaat.
‘H-Y-P-O-C-R-I-E-T’ typt hij al tandenknarsend en eet nog een stukje bacon. Marian van 32 volgt al gauw: ‘ga werken nietsnutten’, geïrriteerd draait ze een dubbele shift in het verpleeghuis. Floris: ‘ze weten niet eens waarom ze protesteren!’, stapt met tegenzin in zijn auto om weer eens te horen van zijn baas wat hij allemaal fout doet. Sandra: ‘en al die rotzooi op straat, ruim dat eerst eens op’, staat daarna een uur het speelgoed van haar kinderen op te ruimen terwijl man weer ’s avonds aan het werk is. Stefanie: ‘als ik daar was zou ik eens even goed gas geven en doorrijden, zijn ze zo weg’. Stefanie is verwikkeld in een uitzichtloze burenruzie.
Projectie in zijn puurste vorm. Waar komt die trigger vandaan die deze persoonlijke hel van onverwerkte emoties laat ontploffen?
Een voorzichtige conclusie: het protest zorgt er niet direct voor dat de situatie van deze mensen, die het voor hun gevoel moeilijk hebben, wordt verbeterd. ‘Ja hoor, komen die hippies weer protesteren, kijk dan naar mijn leven!’. Irrationele reacties die voortkomen uit een gevoel van ontevredenheid. Net of die klimaatactivisten geen problemen hebben. Zeker wel, maar er zijn dingen die belangrijker zijn dan het eigen cirkeltje van geluk. Maar dat wordt niet beseft. Het is daarnaast ook wel lekker om stukjes poep en bergen stront over de schutting te gooien.
En dan een andere groep: mensen die negeren. Die zijn eigenlijk ook meteen het engst: ‘Achja, ik merk eigenlijk niets van klimaatverandering, ik heb mijn zonnepanelen en windmolen klaar staan, ik en mijn gezin redden het wel hoor’. Peter: ‘ik rijd al in mijn Tesla, ik kan daardoor minder kilometers achter elkaar rijden op vakantie, maar goed, ik doe al genoeg. Ronald: ’nou ik merk anders niet zoveel van klimaatverandering, vorig jaar hadden we lekker lang een warme zomer, dat vond ik helemaal niet zo erg’.
Karen: ‘ja weet je, we zitten toch met een overbevolking, als er wat mensen in derdewereldlanden sterven door overstromingen is dat misschien maar goed ook. Een soort natuurlijke oplossing’.
Bagatalisatie. Ontkenning. Gebrek aan empathisch vermogen. Je haren gaan er rechtop van staan, dat is de duivel die in je nek hijgt. Sinds wanneer gaan we over tot ontkenning van wetenschappelijk onderzoek? Dat de klimaatpleures die straks uitbreekt al lang is voorspeld en onderbouwd? Sinds wij hebben besloten dat ons korte termijn geluk op dit moment belangrijker is dan de waarheid. ‘He, kom nou zeg weer met dat klimaat? Kunnen we niet even gezellig doen?’. Tante Jans schenkt nog een rondje thee op haar verjaardag.