Dit artikel is onderdeel van de serie artikelen: verhalen van een empathicus
Zelf heb ik niet zoveel met het kluizenaarsschap, al is het wel een twijfelgevalletje. Alleen zijn vind ik namelijk heerlijk. Als ik met mensen ben dan vind ik dat wel gezellig, maar het is maar zelden dat ze iets vertellen wat ik oprecht interessant vind. Er zijn denk ik maar heel weinig mensen op deze aarde die mij dingen kunnen vertellen die mij boeien, mij echt wat doen. Het is maar al te vaak dat je vraagt hoe het met iemand gaat en je een stroom van woorden krijgt, die jou uitwringt als een natte dweil. Als een plasje stroom je terug naar huis en glij je zo naar binnen om daar langzaam weer te verdampen tot mens. Nu ben ik altijd wel al gevoelig geweest voor woordendiarree en de verwerking daarvan. Ik wil op die momenten eigenlijk liever verdwijnen dan fungeren als toiletpapier om de persoon voor me weer een beetje op te ruimen. Want dat is wat je dus doet, alle gedachten die zij de wereld insturen met behulp van hun stembanden, en alles wat daarbij komt kijken, mag jij op reageren, wat van vinden, bevestigen, heel veel knikken, af en toe een ‘o’ en een ‘ach nee toch’, en soms een beetje confronteren, maar dat toch liever niet. Ik doe het zelf ook wel eens, zo’n brij uitstorten. Het moet worden toegegeven, op zijn tijd is dat ook wel lekker. Als je te lang doorgaat krijg je overigens spuitpoep, en daar wordt niemand blij van, dan blijft er niets meer over.
Op die momenten wil ik weg, ver weg zijn. Liever ben ik ook niet in grote groepen, waarbij mensenmassa’s voor mij het equivalent van een hel zijn. In een steeds drukkere wereld is dit spannend, vooral omdat de meeste mensen het blijkbaar hartstikke gezellig vinden. Tijdens mijn studententijd ging het er ook zo aan toe. Het ging er vooral om zoveel mogelijk mensen te kennen, niet zozeer om hoe goed je ze kende, dat was van minder belang. Dat lukte me aardig, al heb ik in die tijd bijzonder veel flutverhalen aan moeten horen waarbij het meestal toch wel gingen om dronkenschap, seks, wat iemand wil in zijn leven en doet (na een paar jaar in omgekeerde volgorde, waarbij doen wat je wilt opeens een ondergeschikte rol krijgt) en wie de ander kent: ‘ken jij Bregje van sociologie? Ach wat toevallig!’.
Dit soort gewauwel aan de oppervlakte overkomt me vaker wel dan niet, maar de verhalen die het wél waard zijn zorgen er tot nog toe voor dat ik blijf. Het heeft alles te maken met oprecht zijn, bij jezelf blijven en vanuit daar wat vertellen. Natuurlijk moet je eerst wel een selectie maken uit mensen bij wie je dat kan doen, niet iedereen is daar geschikt voor. En tegelijkertijd doen zij dat ook bij jou. Waardoor je uiteindelijk, en dat kan best wel zeldzaam zijn, er iets ontstaat. Je wordt als magneten naar elkaar toe getrokken. En dan heb ik het nog niet eens over liefdesmagneten. Nee, gewoon normale magneten. Waardoor je weet: deze persoon begrijpt wat ik bedoel! Die persoon die voor jou staat zegt iets wat jou raakt, triggert, intrigeert. Opent een nieuw luikje waarvan je ergens wel wist dat het bestond maar waar de sleutel al jaren van zoek was. En dat is leuk he, al die laagjes in je persoonlijkheid waar iemand dan opeens tussen past. Duizenden kleuren chinees papier waar jullie nu samen in gedachten prachtige figuurtjes van aan het vouwen zijn. Je voelt dat je leeft, beweegt, groeit en het is spannend. En dan gaat het niet eens altijd om het verhaal wat iemand vertelt, maar hoe iemand het vertelt. Alsof er een waterval van kleine zonnestraaltjes door je voeten zich door jouw lichaam beweegt. De werkelijkheid van iemands aanwezigheid, je voelt: deze persoon kan ik vertrouwen. Dit voelt lekker, is niet zijn ego aan het boosten met een manipulatieve truc. Je onderbuik knikt goedkeurend ja, dit mens past bij mij. En dan zijn mensen weer leuk. En dan betekent het ook iets. Dan is dat hutje op de hei ineens ver weg.