Ik woon op 30m2 met mijn vriend in een mini appartementje in het centrum. Wij zijn 30 en hebben geen kinderen. Sinds kort ben ik werkloos geworden na een fulltimebaan, en kachel nu mijn dagen door met yogalessen geven, tekenen en zwemmen. Ik heb geen huis gekocht, ik heb geen dure auto, ik heb geen aandelen, ik heb geen bergen spaargeld, ik heb een minimaal salaris en moet nadenken voordat ik iets uitgeef.
En weet je wat? Dat interesseert me geen reet.
Want, ik ben gelukkig. Ook al zegt de maatschappelijke norm dat ik dat niet ben. Al zeggen wetenschappelijke onderzoeken dat ik dat niet hoor te zijn, omdat ik minder verdien dan de norm die hoort bij gelukkig zijn. Ik leef zuinig. Dat betekent dat ik bij elke koop nadenk. Dat ik iets voor mezelf koop dat bijzonder is, en echt voelt als een cadeautje. Mijn vakanties zijn goedkoop, met een rugzak de natuur in is voor mij echt vrij zijn, een vijf sterren hotel is twee dagen leuk en dan voel ik me opgesloten. Ik heb weinig zekerheid, maar ik heb dat ook niet nodig.
En waarom is die maatschappelijk norm er? Zo snel mogelijk een huis kopen, financiële zekerheid (wat is dat eigenlijk?), fulltimebaan, twee kinderen, twee keer per jaar op vakantie, weekendjes weg. Het ratelt zo snel voorbij dat je bijna geen tijd hebt om over na te denken. Op je vijfenveertigste zit je op de bank, kijk je voor je uit en vraag je jezelf af? He?? Waarom wilde ik dit eigenlijk.
Bewust leven is niet voor iedereen weggelegd. Als jij het rijtje op orde hebt ben je bijzonder veel waard voor ons kapitalistisch systeem. Immers: hoe meer je verdient hoe meer belasting je kunt betalen. Hoe meer je verdient hoe groter de koopkracht, hoe meer geld je in ons systeem kunt pompen met je pinpas. Douw die kaart erin en je hebt het idee dat je macht hebt, je bent gelukkig! Want je kunt alles kopen! Wat een vrijheid. Op maandag zit je achter je bureau met een knagend gevoel wat niet weg gaat. Wat je er ’s avonds even ‘uitsport’ en verder pruttelt op endorfinen en adrenaline. Op vrijdag zuip je jezelf gelukkig, en tijdens je weekendje Londen besef je op insta en WhatsApp maar weer dat je bestaat. Heerlijk. En je legacy is verankerd, want je hebt twee kinderen gemaakt, dus je hebt gehoor gegeven aan je biologische klok en je vermenigvuldigings drang.
Hebben we überhaupt nog een keuze? En waarom worden mensen als ‘hippie’, ‘kluizenaar’ of ‘gestoord’ afgedaan als ze besluiten om buiten de maatschappij te leven en de brui te geven aan het hele circus van kunstmatig geluk? Omdat zij geen geld opbrengen. Dit is geen hogere wiskunde, dit is geen conspiracy. Want wat is het alternatief? Juistem, dan moet je gaan nadenken. Maarja he, druk, druk, geen tijd voor met fulltime baan, twee kinderen, vakanties en weekendjes weg. Je hopt er een anti depri pilletje in, gooit een fles wijn door je lichaam en ‘het valt allemaal eigenlijk wel mee’. Nederland ligt er wakker van, en tegelijkertijd dromen we overdag van idealen die als zeepbellen uit elkaar zijn geploft.